سرمقاله فصلنامه پوهنتون کاروان
مشارکت در انتخابات پیشرو و پرسشهای فرارو
محمدکاظم بامیک[1]
سال اول/ شماره دوم/ سال 1397
---
اگرانتتخابات ریاست جمهوری و شورا های ولایتی-ولسوالی افغانستان در ماه میزان 1398برگزار گردد، فرصت کمی تا برگزاری چهارمین دوره انتخابات ریاست جمهوری پسا طالبان باقیمانده است و رقابتهای انتخاباتی هر روز پر رنگتر و تبلیغات گستردهتر میگردد.یکی از خواستههای هر یک از نامزدان ریاست جمهوری مشارکت حداکثری مردم در انتخاباتاست این خواسته و تقاضای آگاهان و دلسوزان کشور و جامعه جهانی هم از مردمافغانستان است.
مردم باچه امیدی در انتخابات شرکت کنند؟ آیا پیامها و برنامههای نامزدان انتخاباتی گویاو روشن است؟ آیا مردم به این موضوع که انتخابات چه نقشی در تعیین سرنوشتشان داردپی بردهاند؟ تجربه 15 سال گذشته می تواند محک خوبی برای مشارکت مردم باشد. دولتکنونی چه وعدههایی داده بود و تا چه حد توانست در تطبیق آنها موفق باشد. امنیت،معارف، بهداشت، رفاه، ایجاد کار، ورزش، تحصیلات عالی، از بین بردن فساد اداری، محوکشت و قاچاق مواد مخدر تقویت صنایع داخلی و اتکا به منابع بومی و . از وعدههایحکومت های گذشته بوده است.
هر چند غیرمنصفانه است اگر گفته شود در 17 سال گذشته هیچ قدمی برداشته نشده است اما این حقمردم افغانتسان است که بپرسند آیا تناسب سرمایههای خارجی که در برابر آبروی ملتافغانستان و تحت عنوان کمک به کشور وارد شده آیا اقدامات جدی صورت گرفته است.
پس از 17سال هنوز بسیاری از مسائل مهم و سرنوشتساز در هاله ابهام قرار دارد. وضعیت امنیتینه تنها که تامین و قناعت بخش نشده، بلکه بر ادامه تنش ها هم از سوی مخالفین مسلحو هم از سوی دولت افغانستان تاکید گردیده است.
گسترش روزافزون نا امنیها در کشور در طول 17 سال گذشته نه تنها از رونق برخوردار نبودهاندبلکه با گسترش کثرت و قاچاق مواد مخدر به یک اقتصاد بازار سیاه و جنگی تبدیل و جلوفعالیت های سازنده و تولیدی را سد نموده است. فساد اداری معضلی است که متأسفانهدولتمردان هم در علاج و درمان آن درمانده گردیدهاند.
با چنیناوضاع و احوالی، چگونه مردم را به مشارکت فعال می توان دعوت کرد؟ البته دیدگاههایمختلف در رابطه با مشارکت در انتخابات وجود دارد که میتواند در این نوشته راهگشاباشد.
یک عده براین باورند که عدم توانایی دولت در 15 سال گذشته شور و شوق مردم برای شرکت درانتخابات را به حداقل رسانیده و مردم بیتفاوتاند و از شرکت خودداری میورزند.
برخی اینگونه فکر میکنند که با حضور نیروهای خارجی در کشور انتخابات بیشتر به یک نمایش میماند،این قدرت های خارجی هستند که در زیر سایه حمایت و کمک شان فرد مورد نظر را بر کرسیریاست جمهوری مینشانند، تجربه ایجاد حکومت وحدت ملی که بعد از جنجالی شدنانتخابات 1393 اتفاق افتاد را می توان در این جا مرتبط دانست، پس مشارکت مردمتاثیری در نتیجه انتخابات ندارند و لذاانتخابات با مشارکت حداقلی برگزار خواهد شد.
عدهای همبر این عقیدهاند که تجربه ما برای دموکراسی و مردمسالاری بسیار اندک است و بایدخود را آماده برگزاری انتخابات با مشارکت حداکثری نماییم. هر چند بسیاری از آسیبهاو معایب فراروی ما قرار دارد و عبور یکباره از آنها کاری دشوار و طاقت فرسا است.اینان میپذیرند که هنوز در پروسه و روند انتخابات بسیاری از پرسش ها بدون جوابباقی است. اما عدم مشارکت در انتخابات نه تنها راه را برای شفاف شدن و پاسخ روشن هموار نخواهد کرد بلکه منجر به پیامدهایناگوار خواهد شد که یکی از آنها تمرکز قدرت و کشیده شدن نظامی ی به سمت خودکامهگیو دیکتاتوری آشکار از یکسو و سلطه دائمی قدرت های خارجی از سوی دیگر خواهد بود.
لذامشارکت گسترده و فعال حداقل نتیجهاش جلوگیری از نظام استبدادی و خود کامه وقانونمند رفتارهای حکومت در افغانستان است. مشارکت وسیع تودهها میتواند نقشههایخطرناک دشمنان داخلی و خارجی این سرزمین را خنثی نماید و به آنان بفهماند ملتی کهبرای عزت و سربلندی خود حساس است با مشارکت گسترده عزم خود را جزم نموده تا خود برمقدرات خویش حاکم گردد و این روند را تا آخر ادامه خواهد داد.
مرکزتحقیقات علمی پوهنتون کاروان که یک نهاد علمی- فرهنگی است خود را موظف میداند در راستایمشارکت وسیع و گسترده مردم در انتخابات تلاش نماید و از مردم شریف و آگاهکشور بخصوص مخاطبان این نهاد پوهنتون ها و اصحاب و اهل خرد و اندیشه میخواهد باحضور پر شور و با صلابت خود و تشویق مردم در انتخابات مسیر مردم سالاری و دموکراسیرا در کشور هموار و روشن گردانند تا شاید افغانستانی آزاد، آباد، سربلند و باشکوهباشیم.
و من الله توفیق
مدیر مسئول فصلنامه کاروان
درباره این سایت